Toen mijn lerares vroeg wie van ons geïnteresseerd was om een bijzondere tentoonstelling in Brussel te gaan bezoeken, dacht ik onmiddellijk dat ik zou willen meegaan. Vroeger heb ik toevallig een reportage op de televisie over de tentoonstelling Körperwelten gezien maar daar gaf ik geen aandacht aan. Dus had ik geen enkel idee waarover de tentoonstelling ging. Ik dacht vroeger dat de lichamen in de Körperwelten tentoonstelling alleen maar puur kunst waren en van plastiek gemaakt waren. Omdat ik een beetje informatie over deze tentoonstelling wou hebben, zocht ik het op het internet maar tot mijn grote verrassing waren het authentieke menselijke specimens. Alle lichamen in deze expositie komen van echte dode mensen die tijdens hun leven verklaarden dat hun lichaam na hun dood worden geschenken. Vroeger mochten alleen de studenten die voor arts studeerden en de artsen de ontlede lichamen zien maar nu met de uitvinding van de plastinatiemethode kan het grote publiek het ontlede menselijke lichaam zien.
Plastinatie is een eenvoudig proces dat werd uitgevonden om het lichaam te conserveren waardoor de anatomische voorstelling ervan mogelijk wordt voor educatieve en onderwijsdoeleinden. Plastinatie werd uitgevonden door anatoom, arts en ontwerper van Körperwelten of Body Worlds Dr. Gunther von Hagens. In 1945 werd hij in Alt-Skalden, Posen, Poland geboren met Gunther Gerhard Liebchen als doopnaam. Om te ontvluchten aan de Russische bezetting in zijn geboorteplaats ging hij met zijn familie naar de buurt van Berlijn en daarna naar Greiz waar hij opgroeide. Hij was getrouwd met zijn toenmalige klasgenote Dr. Cornelia von Hagens van wie hij de naam von Hagens overgenomen heeft. In 1992 hertrouwde hij met Dr. Angelina Whalley met wie hij de Körperwelten tentoonstelling samen opgericht heeft. De Körperwelten tentoonstelling vond in 1995 voor de eerst in Japan plaats. Tot op heden kunnen miljoenen mensen in verschillende landen in de wereld de expositie nog altijd bezichtigen.
Woensdagmorgen ben ik vroeg opgestaan. Ik was opgewonden door het feit dat ik naar een bijzondere tentoonstelling ging. Dat uitstapje was voor mij gewoon om te leren, om samen te genieten en om de authentieke specimens te bekijken. Ik verwachtte niet meer en ook niet minder. Ik was benieuwd hoe het zou voelen als ik daar was. Toen we eindelijk in Brussel waren, zochten we de Kelders van Curegem waar de expositie plaatsvond. Het was ook een uitzonderlijke plaats. Het was niet alleen omdat de tentoonstelling in een oude en angstaanjagende kelder was maar ook omdat de omgeving een beetje raar en ongewoon was. Er waren slagerijen en charcuteriewinkels in de buurt. Daarom vroeg ik me af of het toevallig was. Ik vond het een beetje walgelijk en belachelijk om een tentoonstelling over verschillende doorgesneden menselijke lichamen te tonen in een buurt waar slagerijen en charcuteriewinkels zijn. Misschien heb ik alles overdreven en begon ik een beetje morbide en ziekelijke fantasieën te krijgen. Toen besefte ik dat ik geen vieze dingen moest denken. Ik was daar om te leren en niet om slechte dingen te fantaseren. Daarna waren we in de kelder. We moesten eerst in een lange file aanschuiven. Dan dacht ik dat het zeer interessant zou zijn omdat er zo veel mensen waren. Het was zoals in een horrorfilm waar we in een duistere en enge doorgang liepen. Het was heel bijzonder en echt kunstwerk. Goed dat ik mijn boterhammen toen al opgegeten had omdat ik ham had tussen mijn boterham. Vervolgens waren we allemaal binnen. Eerst heb ik een volledig skelet van een persoon gezien. Dan heb ik de grootste tot de kleinste beenderen in onze oren van ons lichaam en ook de schedel gezien. Daarna ging ik naar de echte menselijke lichamen…wauw!!! Ik keek zo verbaasd omdat ik niet kon geloven hoe mensen het lichaam konden conserveren. Vanuit mijn leergierigheid stond ik dicht bij het lichaam gewoon om te ruiken, maar het rook niets. Helemaal niets. Ik kon niet geloven hoe von Hagen de huid van een menselijk lichaam afpelde zonder de spieren, de organen, de bloedvaten en de andere delen binnen het lichaam te beschadigen. Ons lichaam is zo complex dat het als het mooiste kunstwerk ter wereld beschouwd kan worden. Maar toen ik naar de doorgesneden lichamen keek, kon ik mijn gevoelens niet doorgronden. Ik kon mijn gevoelens niet beschrijven. Dan vroeg ik me af of het niet moeilijk was om het lichaam van mensen in stukjes te snijden. Misschien omdat ik geen arts of geen medische student ben of misschien omdat ik niet iemand ben die graag dode mensen balsemt of misschien omdat ik nooit in mijn leven zulke expositie gezien heb. Daarom kon ik op dat moment het niet echt vatten hoe ze de lichamen daar kunstmatig gesneden en gezet hebben. Voor ons in de Filippijnen is zo’n tentoonstelling niet mogelijk omdat de meeste Filippijnse mensen katholiek zijn. Voor ons is doorgesneden lichamen in publiek tonen een taboe.
Plastinatie is een grote medische doorbraak. De Körperwelten tentoonstelling is mogelijk door veel donors die hun lichaam willen afgeven. Zonder deze mensen is de tentoonstelling niet mogelijk en wisten we ook niet veel over ons lichaam, over ziektes en over gezondheid. Maar ik kon het niet geloven dat er meer dan 9,200 mensen hun lichaam wilden schenken in de naam van het goede doel, medische kennis en wetenschap. Ik vroeg me af of deze mensen geen angst hebben of hun ideeën veranderen als ze voor hun dood deze soort expositie zien. Om donor te worden in deze bijzondere expositie, moet je volgens mij zeer moedig en dapper zijn. Maar als iemand dood is, voelt hij toch niks meer. Ik geloof dat wij allemaal een ziel hebben. Dan begon ik me in te beelden terwijl ik naar de lichamen keek. Zijn hun geesten aanwezig hier? Ik ben benieuwd of ze allemaal blij zijn. Er zijn mensen die gewillig genoeg zijn om hun lichaam te schenken maar er zijn ook anderen die misschien niet gewillig zijn of onbewust zijn voor hun dood dat hun lichaam word afgegeven voor donatie, denk ik, zoals het meisje dat zwanger was en zelfmoord pleegde in rivier Lahn in Duitsland. Haar familie besliste om haar lichaam af te geven. Ik ben benieuwd of ze dat wou. Als geesten zouden kunnen reageren, vroeg ik me af hoe ze zouden gaan reageren als ze hun lichaam stuk per stuk word versneden, afgepeld, verzaagd en het plastinatieproces onderging. Het zal mij benieuwen of geesten spijt hebben als ze van het proces tot de tentoonstelling alles zien. Hoe zal de familie van deze mensen reageren. Stel je voor dat een van de menselijke lichamen die in de tentoonstelling stond, je man was of je vrouw of je vader of je moeder of je kind. Hoe voel je je dan? Sommige mensen vinden het educatief, voor de anderen is het misschien echt een bijzonder kunstwerk. Volgens mij was de expositie zowel educatief als een kunstwerk. Van de educatieve en medische wetenschappelijke kant is de tentoonstelling zeer indrukwekkend en interessant en van de humane en kunstzinnige kant is het fascinerend maar toch een beetje pijnlijk en sadistisch volgens mij.
In de laatste deel van de Körperwelten tentoonstelling was er een film waarin de plastinatiemethode getoond werd. In de eerste fase worden alle bacteriën gedood door formaline. De huid, vet en bindweefsel worden met dissectie instrumenten verwijderd. Het is eigenlijk een voorbereidende stap voor het lichaam. Het is de balseming en anatomische ontledingsfase. Dan worden de lichaamsvetten en vocht verwijderd door een acetonbad. Daarna onttrekt het vacuüm het aceton uit het specimen en laat het polymeer tot in de laatste cel doordringen. Na de doordringing onder vacuüm wordt het lichaam gepositioneerd met behulp van draden, naalden, schuimblokjes en klemmen. In de laatste fase wordt het specimen uitgehard, de conservering fase. De ontleding en plastinatie van een volledig lichaam duurt ongeveer 1,500 werkuren en neemt ongeveer 1 jaar in beslag.
Dankzij onze school hebben we de kans om deze echte bijzondere expositie te bekijken. Ik kon mijn gevoelens niet beschrijven toen ik daar was. Ik vond het walgelijk en afschuwelijk maar ook interessant. Het was een kippenvelmoment. Het was een uitzonderlijke en een beetje angstaanjagende gelegenheid. Voor mij was het een onvergetelijke ervaring om dichter bij echte dode lichamen te zijn.
Plastinatie is een eenvoudig proces dat werd uitgevonden om het lichaam te conserveren waardoor de anatomische voorstelling ervan mogelijk wordt voor educatieve en onderwijsdoeleinden. Plastinatie werd uitgevonden door anatoom, arts en ontwerper van Körperwelten of Body Worlds Dr. Gunther von Hagens. In 1945 werd hij in Alt-Skalden, Posen, Poland geboren met Gunther Gerhard Liebchen als doopnaam. Om te ontvluchten aan de Russische bezetting in zijn geboorteplaats ging hij met zijn familie naar de buurt van Berlijn en daarna naar Greiz waar hij opgroeide. Hij was getrouwd met zijn toenmalige klasgenote Dr. Cornelia von Hagens van wie hij de naam von Hagens overgenomen heeft. In 1992 hertrouwde hij met Dr. Angelina Whalley met wie hij de Körperwelten tentoonstelling samen opgericht heeft. De Körperwelten tentoonstelling vond in 1995 voor de eerst in Japan plaats. Tot op heden kunnen miljoenen mensen in verschillende landen in de wereld de expositie nog altijd bezichtigen.
Woensdagmorgen ben ik vroeg opgestaan. Ik was opgewonden door het feit dat ik naar een bijzondere tentoonstelling ging. Dat uitstapje was voor mij gewoon om te leren, om samen te genieten en om de authentieke specimens te bekijken. Ik verwachtte niet meer en ook niet minder. Ik was benieuwd hoe het zou voelen als ik daar was. Toen we eindelijk in Brussel waren, zochten we de Kelders van Curegem waar de expositie plaatsvond. Het was ook een uitzonderlijke plaats. Het was niet alleen omdat de tentoonstelling in een oude en angstaanjagende kelder was maar ook omdat de omgeving een beetje raar en ongewoon was. Er waren slagerijen en charcuteriewinkels in de buurt. Daarom vroeg ik me af of het toevallig was. Ik vond het een beetje walgelijk en belachelijk om een tentoonstelling over verschillende doorgesneden menselijke lichamen te tonen in een buurt waar slagerijen en charcuteriewinkels zijn. Misschien heb ik alles overdreven en begon ik een beetje morbide en ziekelijke fantasieën te krijgen. Toen besefte ik dat ik geen vieze dingen moest denken. Ik was daar om te leren en niet om slechte dingen te fantaseren. Daarna waren we in de kelder. We moesten eerst in een lange file aanschuiven. Dan dacht ik dat het zeer interessant zou zijn omdat er zo veel mensen waren. Het was zoals in een horrorfilm waar we in een duistere en enge doorgang liepen. Het was heel bijzonder en echt kunstwerk. Goed dat ik mijn boterhammen toen al opgegeten had omdat ik ham had tussen mijn boterham. Vervolgens waren we allemaal binnen. Eerst heb ik een volledig skelet van een persoon gezien. Dan heb ik de grootste tot de kleinste beenderen in onze oren van ons lichaam en ook de schedel gezien. Daarna ging ik naar de echte menselijke lichamen…wauw!!! Ik keek zo verbaasd omdat ik niet kon geloven hoe mensen het lichaam konden conserveren. Vanuit mijn leergierigheid stond ik dicht bij het lichaam gewoon om te ruiken, maar het rook niets. Helemaal niets. Ik kon niet geloven hoe von Hagen de huid van een menselijk lichaam afpelde zonder de spieren, de organen, de bloedvaten en de andere delen binnen het lichaam te beschadigen. Ons lichaam is zo complex dat het als het mooiste kunstwerk ter wereld beschouwd kan worden. Maar toen ik naar de doorgesneden lichamen keek, kon ik mijn gevoelens niet doorgronden. Ik kon mijn gevoelens niet beschrijven. Dan vroeg ik me af of het niet moeilijk was om het lichaam van mensen in stukjes te snijden. Misschien omdat ik geen arts of geen medische student ben of misschien omdat ik niet iemand ben die graag dode mensen balsemt of misschien omdat ik nooit in mijn leven zulke expositie gezien heb. Daarom kon ik op dat moment het niet echt vatten hoe ze de lichamen daar kunstmatig gesneden en gezet hebben. Voor ons in de Filippijnen is zo’n tentoonstelling niet mogelijk omdat de meeste Filippijnse mensen katholiek zijn. Voor ons is doorgesneden lichamen in publiek tonen een taboe.
Plastinatie is een grote medische doorbraak. De Körperwelten tentoonstelling is mogelijk door veel donors die hun lichaam willen afgeven. Zonder deze mensen is de tentoonstelling niet mogelijk en wisten we ook niet veel over ons lichaam, over ziektes en over gezondheid. Maar ik kon het niet geloven dat er meer dan 9,200 mensen hun lichaam wilden schenken in de naam van het goede doel, medische kennis en wetenschap. Ik vroeg me af of deze mensen geen angst hebben of hun ideeën veranderen als ze voor hun dood deze soort expositie zien. Om donor te worden in deze bijzondere expositie, moet je volgens mij zeer moedig en dapper zijn. Maar als iemand dood is, voelt hij toch niks meer. Ik geloof dat wij allemaal een ziel hebben. Dan begon ik me in te beelden terwijl ik naar de lichamen keek. Zijn hun geesten aanwezig hier? Ik ben benieuwd of ze allemaal blij zijn. Er zijn mensen die gewillig genoeg zijn om hun lichaam te schenken maar er zijn ook anderen die misschien niet gewillig zijn of onbewust zijn voor hun dood dat hun lichaam word afgegeven voor donatie, denk ik, zoals het meisje dat zwanger was en zelfmoord pleegde in rivier Lahn in Duitsland. Haar familie besliste om haar lichaam af te geven. Ik ben benieuwd of ze dat wou. Als geesten zouden kunnen reageren, vroeg ik me af hoe ze zouden gaan reageren als ze hun lichaam stuk per stuk word versneden, afgepeld, verzaagd en het plastinatieproces onderging. Het zal mij benieuwen of geesten spijt hebben als ze van het proces tot de tentoonstelling alles zien. Hoe zal de familie van deze mensen reageren. Stel je voor dat een van de menselijke lichamen die in de tentoonstelling stond, je man was of je vrouw of je vader of je moeder of je kind. Hoe voel je je dan? Sommige mensen vinden het educatief, voor de anderen is het misschien echt een bijzonder kunstwerk. Volgens mij was de expositie zowel educatief als een kunstwerk. Van de educatieve en medische wetenschappelijke kant is de tentoonstelling zeer indrukwekkend en interessant en van de humane en kunstzinnige kant is het fascinerend maar toch een beetje pijnlijk en sadistisch volgens mij.
In de laatste deel van de Körperwelten tentoonstelling was er een film waarin de plastinatiemethode getoond werd. In de eerste fase worden alle bacteriën gedood door formaline. De huid, vet en bindweefsel worden met dissectie instrumenten verwijderd. Het is eigenlijk een voorbereidende stap voor het lichaam. Het is de balseming en anatomische ontledingsfase. Dan worden de lichaamsvetten en vocht verwijderd door een acetonbad. Daarna onttrekt het vacuüm het aceton uit het specimen en laat het polymeer tot in de laatste cel doordringen. Na de doordringing onder vacuüm wordt het lichaam gepositioneerd met behulp van draden, naalden, schuimblokjes en klemmen. In de laatste fase wordt het specimen uitgehard, de conservering fase. De ontleding en plastinatie van een volledig lichaam duurt ongeveer 1,500 werkuren en neemt ongeveer 1 jaar in beslag.
Dankzij onze school hebben we de kans om deze echte bijzondere expositie te bekijken. Ik kon mijn gevoelens niet beschrijven toen ik daar was. Ik vond het walgelijk en afschuwelijk maar ook interessant. Het was een kippenvelmoment. Het was een uitzonderlijke en een beetje angstaanjagende gelegenheid. Voor mij was het een onvergetelijke ervaring om dichter bij echte dode lichamen te zijn.
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.