DAHIL KUNG GAANO KA KAYAMAN, GANUN KA DIN KAHIRAP

Mayaman ka dahil nakatira ka sa napakalaking mansyon o palasyo; dahil nakahiga ka sa pera na parang di natamaan sa krisis; dahil marami kang mamahaling kotse; dahil marami kang pag-aari na mga negosyo; dahil may marami kang alalay at katulong na nagsi-serbisyo sa’yo; dahil napapaligiran ka ng mga armadong bodyguards; dahil nalilibot mo ang buong mundo na gamit ang sarili mong eroplano o barko; dahil ginto na ginto na ang kulay mo parang nagka-hepatitis kana dahil balot na balot ang buong katawan mo sa ginto pati na ang bahay mo kulay ginto at dahil nakukuha at nabibili mo lahat ng gusto mo.

Mahirap ka dahil walang-wala kana talaga; dahil wala kanang makain; dahil wala kang kapera-pera kahit isang sentimo; dahil wala kang tirahan at palaboy-laboy ka lang sa kalye; dahil araw-araw ay kumukulo ang sikmura mo sa gutom; dahil nanghihingi at nagpapalimos kana para lang may makain at dahil minsa’y nanghahalughog at namumulot ka na ng basura para makakain; at dahil wala ka na talagang kahit na anong bagay na makakatulong para kahit papaano mabuhay ka pa ng kahit isang buwan.

Mayaman ka dahil masuwerte ka at nagkakaroon ka ng trabaho na di ka nahahapo, napapagod at di na kailangang bumangon ng maaga at magpuyat; dahil pupunta ka sa trabaho mo kung kailan gusto mo ngunit tumatanggap ka araw-araw ng napakalaking suweldo.

Mahirap ka dahil napakalusog mo at di ka baldado; dahil malaki ang katawan mo ngunit wala kang silbi at walang trabaho dahil saksakan ka ng katamaran. Kahit ang pagkain ay nasa harap mo na, inihain para sa iyo at isinubo pa ngunit tinatamad ka kahit nguya man lang.

Mayaman ka dahil nariyan ang pamilya mo laging nasa likod at sumusuporta palagi sa iyo; dahil tumutulong at nagmamalasakit sila sa’yo sa hirap at ginhawa at nagmamahal sa iyo ng buong-buo; at dahil andiyan ang mga totoong kaibigan mo laging handang tumulong para sa’yo.

Mahirap ka dahil nag-iisa ka lang, naulila dahil wala ka nang pamilya at walang tumutulong at nagmamahal sa iyo; dahil wala kanang kamag-anak, kaibigan, kapitbahay o kakilala na kukopkop sa’yo; dahil wala kang mapagsumbongan at matakbuhan kung may problema ka at walang-wala ka talaga; at dahil pakiramdam mo ay nag-iisa ka na lang sa mundo.

Mayaman ka dahil sa kabila ng kapansanan mo ay nagkaroon ka ng silbi at nakakatulong ka sa sarili at kapwa mo; dahil sinusubukan mong makapagtrabaho at di mo iniisip na kakulangan at hadlang ang iyong kapansanan na makamit ang iyong minimithi at nakatulong ka sa iba.

Mahirap ka dahil sa kabila ng kapogihan at kagandahan mo ay napakabobo mo naman at napaka-itim at napakasama ng pagkatao mo. Di ka lang nanlalamang, nananapak ka pa ng kapwa mo tao.

Mayaman ka dahil hindi ka lang pogi o maganda, matalino at magaling ka pa sa ano mang larangan sa buhay; dahil may respeto at pagmamalasakit ka sa kapwa mo; dahil wala kang tinatapakan at nilalamangan; at dahil nasasaiyo na lahat ng magagandang katangian ng isang tao.

Mahirap ka dahil walang laman ang utak mo; dahil walang-wala ka talagang alam sa mga pangyayari sa paligid mo; dahil wala kang pakialam sa paligid at kapwa mo; at dahil iniisip mo lang ay ang sarili at kapakanan mo.

Mayaman ka dahil masayahin kang tao; dahil kahit sa problema ay magawa mo pa ring tumawa at magpatawa; dahil di ka naaapektuhan sa mga problema at masasamang nangyayari sa buhay mo; dahil ang lakas-lakas mong labanan lahat ng problema na dumadating sa buhay mo; at dahil positibo ang iniisip mo na bukas ay sisikat din ang araw mo.

Mahirap ka dahil andito ka sa abroad, nagtatrabaho at sinubukan mong kumita para may maipakain ka sa pamilya mo sa Pilipinas habang ang pamilya mo doon ay naglulustay sa perang pinaghirapan mo, walang naipundar; dahil nangangaliwa ang asawa mo at napapariwara ang mga anak mo; at dahil gusto mo man silang tulungan ngunit di mo magawa dahil ang layo layo mo sa kanila. Wala kang magawa kundi ang umiyak at kaawaan ang sarili mo at nagtatanong kung ano bang mali ang nagawa mo. Di kana maka-uwi sa Pinas dahil iligal ka o kaya’y wala rin namang mangyayari sa buhay ninyo kung nasa Pinas ka.

Mayaman ka dahil mahirap ka lang sa materyal na bagay ngunit nariyan at kumpleto ang pamilya mo; dahil nakakakain kayo ng kahit dalawang beses sa isang araw sa sahig ngunit sama-sama; dahil sama-sama kayong kumakayod at nagtutulungan; dahil nakatira man kayo sa isang barong-barong ngunit hindi giniginaw dahil sa liit ng lugar ay siksikan kayong natutulog; at dahil kuntento kayo sa buhay ninyo dahil kung tutuusin mas masaya pa kayo kaysa kapitbahay ninyo na malaki at mayaman pero di naman masaya at nagkakaisa.

Mahirap ka dahil mayaman na mayaman ka ngunit di ka nakakatulog ng mahimbing dahil palagi kang nag-iisip kung papaano palakihin pa ang pera mo; dahil natatakot ka na ma-hold up at mapagnakawan kaya wala kanang pinagkakatiwalaan; dahil palagi ka na lang nakakulong sa hawla mong ginto at kung lalabas man ay palaging nagmamadali, nagmamasid, at nagdududa sa mga taong nasa paligid mo; at dahil iniisip mo na lahat ng tao nasa paligid mo magnanakaw at may masamang plano para pabagsakin, huthutan at nakawan ka tapos iiwan o papatayin.

Mayaman ka dahil lahat ng pangaral na inihabilin ng iyong mga ninuno, magulang, guro, kapatid, lolo at lola at lahat ng mga taong may malasakit sa iyo ay nagagamit at nasusunod mo.

Mahirap ka dahil punong-puno ka na sa utang. May utang ka pa tapos nangungutang ka uli dahil ipambayad sa utang mo dahil nagkakautang ka dahil sa utang mo. Masyadong kumplikado na dahil di mo na maintindihan kung paano nagsimula ang utang mo at saan mo ginamit ang pera na inutang mo. Para kanang naghuhukay ng sarili mong butas at pinalaki mo nang pinalaki hanggang ikaw mismo ay nalunod na sa loob ng butas na ginawa mo at di ka na makakalabas pa. Utang ka na lang ng utang dahil sinimulan mo at di mo na alam kung papaano hihinto at magsimula. Sinimulan mo kasi kaya mahirap na ihinto. Para kanang adik sa utang.

Mayaman ka dahil ang pagkatao mo ay mapagkumbaba at matulungin sa kapwa at di ka naghihintay ng kahit na anong kapalit; dahil di ka ipokrito. Di na kailangang ipakita sa iba na relihiyoso ka dahil araw-araw ay nagsisimba ka ngunit hindi ka naman nagdarasal ng taimtim dahil ipinapasada mo lang ang maganda mong damit at alahas at palagi mong itsinitsismis ang mga kapitbahay mo.

Mahirap ka dahil isa kang politiko at opisyal sa gobyerno ngunit wala kang malasakit sa kapwa mo; dahil kung tutuusin wala ka namang naitulong o nagawa sa bayan mo; dahil nakaw ka lang ng nakaw sa perang hindi sa iyo; dahil sa kapal ng mukha mo wala kanang hiya sa katawan ; dahil kinakawkaw mo ang kaban ng gobyerno; dahil binubulsa mo ang pera na hindi sa iyo; dahil pinilit mong ibahin ang konstitusyon na ginawa ng mga ninuno mo dahil sa sarili mong interes; dahil sakim ka sa kapangyarihan, pera at posisyon; at dahil napakakurakot mo at kung mamatay ka man kahit sa impiyerno ay di ka tatanggapin dahil sa sobrang sama mo.

Mayaman ka dahil sa kabila ng kahirapan mo ay nanatili kang malusog at wala kang masamang bisyo o masamang karamdaman.

Mahirap ka dahil mayaman na mayaman ka ngunit nagkakaroon ka ng karamdaman na hinding-hindi magagaling ng kayamanan at pera mo; dahil walang gamot at walang pag-asa pa na gagaling ang sakit mo; at dahil ang pera mo ay di magagamit para mapigilan ang kamatayan at uuurin pa rin ang katawan mo kung ilibing ka man sa lupa.

Mayaman ka dahil mayroon kang talento at handa kang ipaglinang at ibahagi sa iba ang talento at kaalaman mo.

Mahirap ka dahil isa kang masamang tao, masamang kriminal na nagtatago sa batas; dahil isa kang rapist, mandurugas, manggagamit, magnanakaw, mamamatay tao, kidnapper, holdaper, adik, mahilig magsugal at ibinibenta mo ang kaluluwa at katawan mo para kumita; gagawa ka ng isang masamang bagay dahil hindi mo sinubukan na kumita at mamuhay sa malinis na paraan.

Mayaman ka dahil mahilig kang magbasa; dahil ang libro ay itinuturing mo na kayamanan; dahil mahilig kang libangin ang sarili mo sa mabuti at malinis na paraan.

Mahirap ka dahil mayaman na mayaman ka ngunit di mo alam kung sino ang pagkakatiwalaan mo at kung sino ang totoo mong mga kaibigan at kung maghihirap ka man ay handa ba silang tulungan ka at mananatili pa ba kaya sila sa tabi mo.

Mayaman ka dahil sa kabila ng kahirapan, iginapang mo ang pag-aaral ng mga anak mo hanggang sila ay matagumpay na natapos at nagkaroon ng kanya-kanyang magagandang buhay. Hindi nila madanasan ang hirap na dinanas mo.

Mahirap ka dahil sa kabila ng iyong pagpupursige na makamit ang iyong pinapangarap at magiging tagumpay ay hinding-hindi mo maaabot dahil sa maraming hadlang na pumipigil sa iyo.

Mayaman ka dahil pinagkalooban ka ng magaganda at mabubuting mga anak; dahil katuwang mo ay isang responsible at mabait na asawa na palaging nasa tabi mo sa hirap man o ginhawa.

Kaya kung nagseselos o minimithi mo na magkaroon ng buhay na mayroon ang iba, isipin mo munang mabuti. Bilangin mo ang mga mabubuting bagay na mayroon ka at nagpapasaya sa iyo, lahat ng kaaya-ayang pangyayari sa buhay mo, at ang mga taong nagmamalasakit at nagmamahal sa iyo.
Hindi ibig sabihin na mahirap ka ay di ka na mayaman at kung mayaman ka ay di ka naghihirap. Patas lang tayong lahat dahil kung gaano ka kayaman, ganun ka din kahirap at kung pakiramdam mo ay mahirap ka, di mo lang alam na mayaman ka pala.

Ik hou van….. Ik heb een hekel aan….

Ik hou van de mensen die gezond verstand hebben, zinnig en verstandig zijn; de mensen die pienter, geestig en intelligent zijn; de mensen die interessant zijn om mee te praten; de mensen die opbouwende kritiek geven; de mensen die inschikkelijk en vriendelijk zijn; de mensen die levenswijsheid hebben en aan mij doorgeven. Ik ben altijd jaloers op mensen die intelligent en polyglot zijn, heel goed kunnen schrijven, praten en uitleggen en gezag hebben.

Ik hou van films. Alle soorten van films: teken en kinderfilms, horror, komedie, romantische verhalen, thriller, misdaad films, enz. Door de films, verrijk ik mijn woordenschat en word ik creatief. Ik laat me uit over de films, de karakters, de plaats waar de film opgenomen is, de afloop enz.

Ik heb een hekel aan bromberen; de mensen die graag reclameren, zeuren, mopperen en zagen. Ik heb geen begrip voor buitenlanders (zoals ik) die anders niets doen dan reclameren, zeuren, mopperen en zagen over alles. We komen hier in België aan en we profiteren van alles dus mogen we niet reclameren, mopperen, zeuren en zagen. Ik begrijp niet waarom buitenlanders (zoals ik) reclameren ondanks alles wat we gekregen hebben en alles waar we van genoten hebben. We krijgen een uitkering, sociale woningen, verblijfsvergunning, sociale zekerheid, gratis taal en integratie cursus maar toch blijven we reclameren en zagen. Ik heb een reportage in “Telefacts” gezien over een straatarme Belg die elke dag ging bedelen en in een kleine kelder woonde. Schamen we ons niet? Die Belg heeft meer recht om uitkering en sociale woning te krijgen dan de illegalen die hier zijn. We moeten ons aan de maatschappij aanpassen en niet omgekeerd. Dat is toch logisch, nee?

Ik hou van de lekkere Belgische ijsjes en mosselen met frietjes. Ik hou van de zon, de zee en de natuur. Ik vind het leuk om gewoon op het strand te zitten of te liggen en naar de zonsondergang en opgang te kijken. Ik maak graag foto’s vooral over natuur en emoties van mensen (maar ik neem geen foto’s van mensen, ze zijn misschien kwaad…hehehe).

Ik heb een hekel aan de mensen die eigenwijs, eigendunk en arrogant zijn; mensen die geen respect hebben voor de anderen en alles; mensen die iets doen gewoon voor express en aandacht te trekken; mensen die heel idioot en dom zijn en mensen die oppervlakkig en heel erg kritisch zijn en zelf niets kunnen.

Ik hou van mijn familie. Ze zijn mijn steun en sterkte.

Ik heb een hekel aan winter en hittegolf. Maar ik kan er niks doen, ik ben getrouwd met een Belg, ik woon hier dus ik moet me goed aanpassen. Vroeger kon ik er niet tegen maar nu valt alles mee.

Ik hou van leerzame boeken, artikels, kranten en tijdschriften. Ik surf graag op het internet en schrijf graag over van alles.

Ik hou van lachen en het geluid van lachen vooral aanstekelijke lach daarom kijk ik graag naar komische films, reeks, serie en lees ik graag komische boeken, artikels, blogs en verhalen en ik luister graag naar onnozele grapjes en mopjes. Ik plaag graag mensen vooral mijn man en mijn schoonpapa (mijn schoonmama niet, die is een beetje serieus, maar af en toe, wel…hehehe).

Ik heb een hekel aan onze corrupte en hebzuchtige politici en ambtenaren in de Filippijnen die genadeloos en harteloos zijn en geen medelijden hebben voor de Filippijnen. Ze denken maar alleen aan zichzelf.

Ik hou van de vrolijke Filippijnen die lachen ondanks erbarmelijke leefomstandigheden en armoede.

Ik heb een hekel aan wachten op iemand of iets. Ik vind het een absoluut gebrek aan respect als iemand te laat komt zonder een belangrijke en logische reden. Ik ben altijd stipt op tijd dus ik verwacht ook hetzelfde van iemand anders. Ik ben zeer ongeduldig dus ik doe onmiddellijk wat ik beslist heb, graag doe of plan. Van wachten word ik opgejaagd, zenuwachtig of opgewonden. Ik wil het resultaat onmiddellijk weten.

Ik heb een hekel aan de mensen die mij ontmoedigen en hun leven vergelijken met mijn leven. Niemand kent mij beter dan mijn familie. Ik ken mijn capaciteiten en sterke kanten. Ik vind dat deze mensen gewoon jaloers zijn. Ik begrijp niet waarom men zijn leven vergelijkt met iemand anders zijn leven. We ondergaan allemaal verschillende levenservaringen. We zijn verschillend en uniek.

Ik heb een hekel aan bus/trein en tramstations waar mensen elkaar duwen en lawaai maken. Ik vind het een zeer onbeschaafde manier om in te stappen. Ik heb een hekel aan bejaarden die mij duwen elke keer als de bus voor mijn voeten stopt. Het is verschrikkelijk en een totale schande. Hebben ze niks van hun jeugd of leven geleerd? Als ik hen terug duw, wat dan? Goed dat ik goed opgevoed ben en respect heb voor de bejaarden. Ik geef altijd mijn plaats aan hen, dat komt gewoon automatisch als je zo opgevoed bent. Mensen lachen en praten zo luid alsof ze niet naast elkaar zitten, alsof de afstand zo groot als twee bergen is. De telefoontjes rinkelen alsof de brandweer, de politie wagen en de ziekenwagen samen loeien.

Ik hou van de mensen die de anderen helpen en niets terug verwachten (behalve geld en financiële schulden, het is nu crisis. Je moet zeker je lening en schuld terugbetalen om problemen te vermijden…hehehe); de mensen die nederig en bescheiden zijn; de mensen die dankbaar zijn en je goede daden appreciëren; en de mensen die hoffelijk zijn.

Ik heb een hekel aan Filippijnen die tot in het buitenland onze slechte karakters meenemen vooral “crab mentality” (iedereen naar beneden trekken), bitter karakter hebben en erg jaloers zijn; en de mensen die niet blij of trots zijn voor de verbetering of de vooruitgang van het leven van hun medemensen.

Ik heb een hekel aan racisme en discriminatie. Ik heb een hekel aan mensen die ons (buitenlanders) veroordelen als slechte, gevaarlijke en nutteloze mensen. Men is een uniek schepsel. Jan en Peter waren broers en wat Jan slecht deed, was niet de schuld van Peter, snap je?

Ik hou van de eerlijke mensen die tegen mij durven zeggen of ik slecht of goed gedaan heb ook als het niet plezant en pijnlijk is. Waarheid kan pijnlijk zijn maar dat is zo. Ik zeg ook eerlijk en direct tegen iedereen als ik iets goed of slecht vind. Ik vind eerlijkheid en direct zijn beter dan kwaadsprekerij en schijnheiligheid.

Ik heb een hekel aan de mensen die vriendelijk en vleiend zijn tegen mij omdat ze iets van mij nodig hebben en als ik niets meer heb en geen nut meer voor hen dan verdwijnen ze ineens zonder afscheid of reden. Daarom beschouw ik mijn familie als mijn beste vriendenkring en ze zijn belangrijker boven de rest omdat ze altijd bij mij zijn door dik en dun.

Ik hou van snoep en iets zoet. Ik ben een echte snoepdoos. Ik ben verslaafd aan snoep, chips en alles wat ongezond is (behalve cola, ik houd niet van cola) daarom is mijn buik zo groot als een vuilnisbak. Er zit veel vuilnis in. Ik beperk mezelf met snoep anders moet ik het me later beklagen en krijg ik gezondheidsproblemen. “TE” is niet altijd goed…te veel, te weinig, te zoet, te gezouten, te vettig, te veel cholesterol, enz…(te veel geld…mmmm, dat is iets anders vooral deze crisis periode). Er is maar alleen één TE die goed is en dat is TEvreden.

WAT?...CHACA!...CAMA…CALET!!

I don’t know how to begin my blog. I just finished reading the news but I still stay reading blogs and opinions of different writers and journalists and sometimes trivial things and even those incomprehensible blogs. Not because they use difficult terminologies but because I am not well-updated on what is going on. The news about the situation, in general, in the Philippines is agitating and sometimes it can also be astounding. Whether it is good news or bad news, I still try to keep abreast of everyday news.

What is going on now? There are so many issues and controversies involving the President and the First Gentleman or other political personalities, but why Kho-Halili sex scandal? What about the other controversies and issues involving the First Gentleman? Like the alleged bribery issue for the president to recall her veto of the franchise bills of the PCC and APC Network; when he allegedly used the PCSO funds for campaign of some senatorial candidates; like Estrada, he was also allegedly involved in “jueteng payola” issue; the Jose Pidal account which is not clearly solved until now; the alleged German account; broadband project and the fertilizer fund scams; etc. I think the Filipinos deserve to know what is really going on and what happened with those controversies. Do they just die away? Are they trying to deviate from the real issues? I know what Kho did was absolutely against women’s rights and as a professional doctor, it is immoral. But why now? This sex video scandal isn’t new. This has been victimizing so many women and children and has been one of the causes of families being torn apart. Is it because the election is near? It just happened that Kho, Halili and Belo are famous personalities. Do we have to be famous first in order to get the attention of the lawmakers to the problem that we are facing right now? Hopefully, they would be able to establish more laws protecting women and children. I did not mean laws without fangs, I mean biting laws that will penalize the culprits.

The president and her minions have deceived the Filipino people. They keep on saying that 2010 election will push through. But what happened on 11:30 p.m. of July 2, 2009? The congressmen held an emergency session and approved the con-ass resolution without the senate. According to the news that those congressmen who voted allegedly received P20 million pesos…each??!! I wonder how many hungry mouths could P20 million from just one congressman feed. It may not be enough but it could at least ease the hunger problem in the Philippines.

The world is faced with fear and terror about the coming of the new influenza A(H1N1) virus, more popularly known as the swine flu. The WHO has declared this virus a pandemic. The Philippines has been now following the worldwide trend of rising flu cases. It causes panic but the health officials said that this flu is “mild” compared to the other diseases who killed millions of people like cancer, AIDS and the other types of flu. I think boat and road accidents in the Philippines killed thousands of people than swine flu. But I hope that pharmaceutical firms all over the world can develop a new vaccine to control the spread of this flu.

Regarding the rebels and terrorists in the Philippines, I can’t understand why until now they still continue to exist and rule in some parts of the Philippines. When you think of it rationally, they operate in small groups. The AFP is bigger and larger than these rebels. There are numerous encounters between rebels and the AFP but they could neither stop these rebels nor end this long fight. Is it incompetence? Is it inadequacy of supplies? or is it obsolescence of ammunition? The AFP usually releases reports that they almost defeated the enemy but it makes me wonder how do these rebels get their supply ammunition and how do they get in the country. Is there no secret business between the government and these rebels? I wonder how much profit they earn.

I felt sorry for the Filipinos who are trapped in the midst of enduring poverty in the Philippines. Maybe civil unrest or civil disobedience is probably the best way to resent against the current dingy system. Unless we don’t change the system, we stay trapped in the abyss of severe economic poverty.

----------------------------

We are so concern and terrified about the swine flu virus. But there is one incurable “disease” that we encounter everyday, consciously and unconsciously and that is STUPIDITY. We may not admit it but it is true. Even the most intelligent and smart people around the world do something stupid. But we are all human. We are imperfect so we commit mistakes. Our stupidity shows in different levels and situations. There are times when we know that we have done something really stupid but we still continue to be stupid, act like stupid, do something stupid and stay to be stupid.

When your parents work hard to send you to a prestigious school in order to give you a brighter future but you refuse to learn but instead play truant, isn’t this an obvious stupidity?

When you are deeply and passionately in love with someone who has no feelings for you, abuse you and use you but you still stay hoping that he/she will change. That is not “love is blind” because even your five sense, literally and figuratively, tell you that something in you had gone amiss. If you stay with him/her, you are obviously stupid.

When you know the effects of illegal drugs or alcohol but you persistently use it. You probably have problems in life but everyone has. Taking illegal drugs and drinking alcohol are not solutions to your problem but an obvious move of a stupid person.

These are only few instances of stupidity that we refuse to admit but sometimes we already did and will do something stupid or even stay being stupid.

We have so many wants in life that we really don’t need. Sometimes what we need is not what we want. Just like the learning of the language here. We need it but there are people who don’t want to learn it.
As human, we moan and grumble over nothing. We are blessed and fortunate enough that we have what we need. But there are people who aren’t contented and dissatisfied of what they have in life. That is a typical human. What we need is, I think, cheaper than what we want. But we live in this materialistic world. We always wanted so much more than what we earned or worked for. So why complain about the crisis affecting the world? It is apparently the result of our endless greed.

UITDRUKKINGEN, SPREEKWOORDEN en ZEGSWIJZEN

Taalbeheersing of taalvaardigheid vergroting is erg moeilijk. Het gaat soms boven mijn petje. Vroeger was Nederlands helemaal Chinese voor me maar nu niet meer. Maar leren gaat ook niet met een fluitje van een cent. Ik volg nu bijna twee jaar Nederlandse les maar ik voel me nog ontevreden. Het is echt vermoeiend, hoor. Ik ben bijna aan het einde van mijn Latijn. Maar ja, Aken en Keulen zijn niet op één dag gebouwd. Misschien duurt het nog lang voor ik vloeiend Nederlands spreek en schrijf. Ik ben jaloers op mensen die zeer goed Nederlands spreken. Voor allochtonen zoals ik is vloeiend en perfect Nederlands schrijven en spreken misschien geen haalbare kaart. Ik studeer niet echt keihard maar ik doe altijd mijn best.

Ik vind het heel spijtig dat sommige mensen de taal onbelangrijk beschouwen. Ze gooien er gewoon met de pet naar. Ik ben benieuwd wat deze mensen zullen leren. Ze komen één of twee keer per week naar de les zonder de leerkrachten te verwittigen. Goed dat de leerkrachten van deze cursisten engelengeduld hebben. Sommige cursisten gaan niet vooruit. Ze doen het met de Franse slag. Ik begrijp het niet waarom ze alles haastig en oppervlakkig doen. Taalleren is toch geen wedstrijd.

Ik heb geluk dat ik heel behulpzame, geduldige en begripvolle schoonouders heb vooral mijn man die één uit de duizend is. Hij is niet de eerste de beste in mijn leven. Zonder zijn steun kan ik niet alles doen. Ik heb ook heel goede en vriendelijke buren. Ze hebben allemaal een hart van goud. Ik woon hier in België graag omdat ik zoals god in Frankrijk leef. Ik doe helemaal niets dan studeren en leren daarom is er geen reden dat ik Nederlands niet snel kan leren. Ik krijg ook nog elke dag de kans om de taal te spreken.

Volgende week gaan we ons examen afleggen daarom heb ik dit geschreven als een kleine herhalingsoefening van de uitdrukkingen, zegswijzen en spreekwoorden.
Stoppen met Nederlands leren?!!...Er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt.

De Meest Bijzondere Schooluitstap naar de Kelders van Curegem (De tentoonstelling Körperwelten in Brussel)

Toen mijn lerares vroeg wie van ons geïnteresseerd was om een bijzondere tentoonstelling in Brussel te gaan bezoeken, dacht ik onmiddellijk dat ik zou willen meegaan. Vroeger heb ik toevallig een reportage op de televisie over de tentoonstelling Körperwelten gezien maar daar gaf ik geen aandacht aan. Dus had ik geen enkel idee waarover de tentoonstelling ging. Ik dacht vroeger dat de lichamen in de Körperwelten tentoonstelling alleen maar puur kunst waren en van plastiek gemaakt waren. Omdat ik een beetje informatie over deze tentoonstelling wou hebben, zocht ik het op het internet maar tot mijn grote verrassing waren het authentieke menselijke specimens. Alle lichamen in deze expositie komen van echte dode mensen die tijdens hun leven verklaarden dat hun lichaam na hun dood worden geschenken. Vroeger mochten alleen de studenten die voor arts studeerden en de artsen de ontlede lichamen zien maar nu met de uitvinding van de plastinatiemethode kan het grote publiek het ontlede menselijke lichaam zien.

Plastinatie is een eenvoudig proces dat werd uitgevonden om het lichaam te conserveren waardoor de anatomische voorstelling ervan mogelijk wordt voor educatieve en onderwijsdoeleinden. Plastinatie werd uitgevonden door anatoom, arts en ontwerper van Körperwelten of Body Worlds Dr. Gunther von Hagens. In 1945 werd hij in Alt-Skalden, Posen, Poland geboren met Gunther Gerhard Liebchen als doopnaam. Om te ontvluchten aan de Russische bezetting in zijn geboorteplaats ging hij met zijn familie naar de buurt van Berlijn en daarna naar Greiz waar hij opgroeide. Hij was getrouwd met zijn toenmalige klasgenote Dr. Cornelia von Hagens van wie hij de naam von Hagens overgenomen heeft. In 1992 hertrouwde hij met Dr. Angelina Whalley met wie hij de Körperwelten tentoonstelling samen opgericht heeft. De Körperwelten tentoonstelling vond in 1995 voor de eerst in Japan plaats. Tot op heden kunnen miljoenen mensen in verschillende landen in de wereld de expositie nog altijd bezichtigen.

Woensdagmorgen ben ik vroeg opgestaan. Ik was opgewonden door het feit dat ik naar een bijzondere tentoonstelling ging. Dat uitstapje was voor mij gewoon om te leren, om samen te genieten en om de authentieke specimens te bekijken. Ik verwachtte niet meer en ook niet minder. Ik was benieuwd hoe het zou voelen als ik daar was. Toen we eindelijk in Brussel waren, zochten we de Kelders van Curegem waar de expositie plaatsvond. Het was ook een uitzonderlijke plaats. Het was niet alleen omdat de tentoonstelling in een oude en angstaanjagende kelder was maar ook omdat de omgeving een beetje raar en ongewoon was. Er waren slagerijen en charcuteriewinkels in de buurt. Daarom vroeg ik me af of het toevallig was. Ik vond het een beetje walgelijk en belachelijk om een tentoonstelling over verschillende doorgesneden menselijke lichamen te tonen in een buurt waar slagerijen en charcuteriewinkels zijn. Misschien heb ik alles overdreven en begon ik een beetje morbide en ziekelijke fantasieën te krijgen. Toen besefte ik dat ik geen vieze dingen moest denken. Ik was daar om te leren en niet om slechte dingen te fantaseren. Daarna waren we in de kelder. We moesten eerst in een lange file aanschuiven. Dan dacht ik dat het zeer interessant zou zijn omdat er zo veel mensen waren. Het was zoals in een horrorfilm waar we in een duistere en enge doorgang liepen. Het was heel bijzonder en echt kunstwerk. Goed dat ik mijn boterhammen toen al opgegeten had omdat ik ham had tussen mijn boterham. Vervolgens waren we allemaal binnen. Eerst heb ik een volledig skelet van een persoon gezien. Dan heb ik de grootste tot de kleinste beenderen in onze oren van ons lichaam en ook de schedel gezien. Daarna ging ik naar de echte menselijke lichamen…wauw!!! Ik keek zo verbaasd omdat ik niet kon geloven hoe mensen het lichaam konden conserveren. Vanuit mijn leergierigheid stond ik dicht bij het lichaam gewoon om te ruiken, maar het rook niets. Helemaal niets. Ik kon niet geloven hoe von Hagen de huid van een menselijk lichaam afpelde zonder de spieren, de organen, de bloedvaten en de andere delen binnen het lichaam te beschadigen. Ons lichaam is zo complex dat het als het mooiste kunstwerk ter wereld beschouwd kan worden. Maar toen ik naar de doorgesneden lichamen keek, kon ik mijn gevoelens niet doorgronden. Ik kon mijn gevoelens niet beschrijven. Dan vroeg ik me af of het niet moeilijk was om het lichaam van mensen in stukjes te snijden. Misschien omdat ik geen arts of geen medische student ben of misschien omdat ik niet iemand ben die graag dode mensen balsemt of misschien omdat ik nooit in mijn leven zulke expositie gezien heb. Daarom kon ik op dat moment het niet echt vatten hoe ze de lichamen daar kunstmatig gesneden en gezet hebben. Voor ons in de Filippijnen is zo’n tentoonstelling niet mogelijk omdat de meeste Filippijnse mensen katholiek zijn. Voor ons is doorgesneden lichamen in publiek tonen een taboe.

Plastinatie is een grote medische doorbraak. De Körperwelten tentoonstelling is mogelijk door veel donors die hun lichaam willen afgeven. Zonder deze mensen is de tentoonstelling niet mogelijk en wisten we ook niet veel over ons lichaam, over ziektes en over gezondheid. Maar ik kon het niet geloven dat er meer dan 9,200 mensen hun lichaam wilden schenken in de naam van het goede doel, medische kennis en wetenschap. Ik vroeg me af of deze mensen geen angst hebben of hun ideeën veranderen als ze voor hun dood deze soort expositie zien. Om donor te worden in deze bijzondere expositie, moet je volgens mij zeer moedig en dapper zijn. Maar als iemand dood is, voelt hij toch niks meer. Ik geloof dat wij allemaal een ziel hebben. Dan begon ik me in te beelden terwijl ik naar de lichamen keek. Zijn hun geesten aanwezig hier? Ik ben benieuwd of ze allemaal blij zijn. Er zijn mensen die gewillig genoeg zijn om hun lichaam te schenken maar er zijn ook anderen die misschien niet gewillig zijn of onbewust zijn voor hun dood dat hun lichaam word afgegeven voor donatie, denk ik, zoals het meisje dat zwanger was en zelfmoord pleegde in rivier Lahn in Duitsland. Haar familie besliste om haar lichaam af te geven. Ik ben benieuwd of ze dat wou. Als geesten zouden kunnen reageren, vroeg ik me af hoe ze zouden gaan reageren als ze hun lichaam stuk per stuk word versneden, afgepeld, verzaagd en het plastinatieproces onderging. Het zal mij benieuwen of geesten spijt hebben als ze van het proces tot de tentoonstelling alles zien. Hoe zal de familie van deze mensen reageren. Stel je voor dat een van de menselijke lichamen die in de tentoonstelling stond, je man was of je vrouw of je vader of je moeder of je kind. Hoe voel je je dan? Sommige mensen vinden het educatief, voor de anderen is het misschien echt een bijzonder kunstwerk. Volgens mij was de expositie zowel educatief als een kunstwerk. Van de educatieve en medische wetenschappelijke kant is de tentoonstelling zeer indrukwekkend en interessant en van de humane en kunstzinnige kant is het fascinerend maar toch een beetje pijnlijk en sadistisch volgens mij.

In de laatste deel van de Körperwelten tentoonstelling was er een film waarin de plastinatiemethode getoond werd. In de eerste fase worden alle bacteriën gedood door formaline. De huid, vet en bindweefsel worden met dissectie instrumenten verwijderd. Het is eigenlijk een voorbereidende stap voor het lichaam. Het is de balseming en anatomische ontledingsfase. Dan worden de lichaamsvetten en vocht verwijderd door een acetonbad. Daarna onttrekt het vacuüm het aceton uit het specimen en laat het polymeer tot in de laatste cel doordringen. Na de doordringing onder vacuüm wordt het lichaam gepositioneerd met behulp van draden, naalden, schuimblokjes en klemmen. In de laatste fase wordt het specimen uitgehard, de conservering fase. De ontleding en plastinatie van een volledig lichaam duurt ongeveer 1,500 werkuren en neemt ongeveer 1 jaar in beslag.

Dankzij onze school hebben we de kans om deze echte bijzondere expositie te bekijken. Ik kon mijn gevoelens niet beschrijven toen ik daar was. Ik vond het walgelijk en afschuwelijk maar ook interessant. Het was een kippenvelmoment. Het was een uitzonderlijke en een beetje angstaanjagende gelegenheid. Voor mij was het een onvergetelijke ervaring om dichter bij echte dode lichamen te zijn.

Je veux me présenter

Bonjour!
Bonjour!

Comment allez-vous aujourd’hui?
Trés bien, merci.

Comment tu t’appelles?
Je m’appelle Benjie.

Quel est ton nom de famille?
Mon nom de famille est Alistado.

Où habitez-vous?
J’habite dans un petit village dans le Limbourg en Belgique avec mon epoux et mes beaux parents.

De quel pays viens-tu?
Je viens des Philippines.

Es-tu mariée?
Oui, je suis mariée avec un belge. Son nom est Benoit Valentin.

Quelle est ta nationalité?
Je suis Philippine.

Quel âge avez-vous?
Je suis âge de trente ans.

Quand est votre jour d’anniversaire?
Mon anniversaire est le six avril.

Quel est votre lieu de naissance? Où êtes-vous née?
Je suis née en Philippines.

Quand êtes-vous arriver en Belgique?
Je suis arriver le premier septembre deux mille sept.

Depuis combien de temps habitez-vous ici?
Je vis in Belgique déja un an et demi.

Travaillez-vous? Quel est votre travail?
Non, je ne travaille pas encore. Je suis étudiante.

Qu’est-ce que vous faites en ce moment?
J’etudie le néerlandais et le français.

Pourquoi etudiez-vous ces langues?
Parce que je vis ici. Je veux trouver un travail et communiquer facilement avec d’autres personnes.

Quelle langue parles-tu?
Je parle philippin, anglais, néerlandais et un petit peu français.

Tu as une grande famille?
Non, j’ai une petite famille et mon mari aussi.

Avez-vous des frères et des soeurs?
Non, je n’ai pas des frères et des soeurs. Je suis une fille unique.

Quel est votre passé-temps?
Mes passé-temps sont: écouter à la musique, regarder les films, prendre des photos, surfer sur le internet et visiter les beaux et historiques endroits.

Qu’est-ce que vous aimez?
J’aime la glace, le chocolat et les personnes amicales.

Qu’est-ce que vous adorez?
J’adore mon mari, ma famille et mes beaux parents aussi.

Qu’est-ce que vous détéstez?
Je detéste la discrimination raciale.

Aimez-vous habiter ici en Belgique? Pourquoi?
Oui, j’aime habiter ici parce que la situation économique est meillure que dans mon pays.

Décrivez-vous!
Je suis têtue, je corresponds facilement avec d’autres gens et je suis optimiste.

Quel est le travail de ton mari?
Mon mari travaille dans une fabrique d’automobile.

Avez-vous des enfants?
Non, je n’ai pas encore des enfants.

Comment va vos rapports avec vos beaux parents?
Nous correspondons trés bien. Je m’entends bien avec eux.

Avez-vous une bonne famille ici?
Oui, tout comme ma famille aux Philippines, ma famille ici est attentive, sympathique et trés bien.

C’est tout. Merci pour l’entrevue.
Merci. Au revoir.

Nakakatawa, nakakairita, nakakaloka…ano ba!? Sumusobra ka na!

Bato bato sa langit, ang matamaan ay ‘wag magagalit dahil pare-pareho lang tayong lahat. Nagtatapunan ng kanya-kanyang baho, nagmamalinis kahit saksakan naman ng dumi ang pagkatao. Ang pinakamahirap tanggapin sa lahat ay ang katotohanan na lahat tayo ay pare pareho lamang. Hindi tungkol sa estado ng buhay ang pinag-uusapan natin dito kundi ang ating pagkatao. Mahirap tanggapin ang katotohanan na lahat tayo ay hindi perpekto. Madali nating makita ang kamalian ng iba samantalang di natin nakikita ang sarili nating kahinaan at kamalian. Sinisiraan natin ang iba, sila din ay walang ginawa kundi ang siraan tayo. Nakakahiya mang aminin, pero aminin na natin na ang mga ito ay iilan lamang sa mga nakakahiya, nakakaloka, nakakairita at minsan nakakatawang katangian nating mga Pilipino. Di natin alam kung paano tayo mag-react, kung magagalit, ma-iirita, matatawa, maloloka o hahayaan na lang ba. Huwag na nating isali ang mga di Pinoy kasi tulad natin meron din silang masasamang katangian. ‘Ika nga, tangkilikin ang sariling atin.

Mahilig tayong maki-showbiz (tsismis) sa kapitbahay at walang pinipiling lugar o oras, kung magmamayabang ay daig pa ang pinakamalakas na bagyo, nagmamagaling na akala kung sinong pinakamagaling, nagtatalino-talinuhan na ang akala sa sarili ay siya na ang pinakamatalinong tao sa mundo. Dinaig pa si Rizal at kung makapintas ay sobra sobra na parang napakaperpekto at hindi nagkakamali kainlanman, manlalamang at di nagpapalamang, at napaka selosa na nagiging crab mentality.

Isa sa mga palaging napapansing kamalian natin ay ang pagsasalita natin lalong lalo na sa Ingles. Kung magsasalita tayo ng Ingles tapos nagkamali-mali ang mga grammar at bigkas, pinipintasan kaagad tayo ng ibang mga marurunong at inglesero kuno. Meron kasing dalawang klase ng mga pintasero: ang mga inglesero kuno na malapit nang allergic sa tagalog at ang mga bobong walang alam kundi ang mamintas, di naman eksperto at marunong. Meron ding dalawang klase ng taong pinipintasan: ang mga taong alam na alam nila na di nila kaya pero trying hard na pa ingles-ingles, mali-mali naman at baluktot at ang mga taong gustong matuto kaya nagi-Ingles. Ang iba kasi sa atin ay di mapalad na nakapag-aral sa mga prestihiyosong unibersidad at paaralan sa bansa at di nagkaroon ng mahusay na guro kaya hindi masyadong nalinang ang kagalingan sa pag-Ingles. Kung patas sana tayong lahat, wala sanang namimintas at pinipintasan. Kung baluktot at mali-mali man ang Ingles ng iba sa atin, ano pa kaya ang wikang Pilipino. Tulad kong bisaya, aaminin kong di lang ang Ingles ko ang nagkakamali kundi ang wika mismo natin, nagkakamali-mali rin ako lalong lalo na ang pagbigkas, napakatigas. Kasalanan ko bang ipinanganak at lumaki akong bisaya ang salita naming gamit sa bahay at ang iba sa atin na lumaking Ingles ang wika sa bahay o kaya’y nakatira sa lugar na pinapaligiran ng mga Puti. Kaya naman di ko masisisi kung ang iba sa atin ay nagi-Ingles. Kung minsan kasi nahihirapan tayong maghanap ng wastong salita na angkop kaya ang resulta nagiging Taglish tayo. Tumataas kaagad ang kilay ng iba kasi daw ba’t magi-Ingles ,mali-mali naman. Ano bang pakialam nila kung magi-Ingles tayo. Hindi naman siguro kabawasan sa pagiging pagkamakabansa natin kung magi-Ingles tayo. Di na sana inaprubahan pa ang Bilingual Education kung saan Filipino at Ingles ang gamit natin sa paaralan. At sana kung alam natin na mahina tayo at wala tayong alam, ‘wag na kasing magpa-epal (pumapel) at magmagaling kasi katawa-tawa ang kinalalabasan. Yung mga marurunong at mga inglesero, hayaan n’yo na lang kasi ang pagkakamali ng iba kung wala rin lang naman pala kayong maitutulong. Yung iba na mga inglesero na marurunong nagiging arogante dahil nga marunong, saksakan daw ng talino. Sa Pinas kasi, kung sino ang mas magaling mag-Ingles, siya ang mas nakakalamang at may “edge” daw. Totoo naman kaya hayaan n’yo na kasi naka-Promil sila kaya gifted at lumaki silang nagi-Ingles. Kung inglesero at inglesera sana mga magulang natin at nakapag-aral tayo sa magagandang paaralan, patas sana tayong lahat ngayon. Masakit man tanggapin ang katotohanan, pero yung iba sa atin meron na sana lahat ng tsansa sa buhay, di naman nag-aral ng mabuti. Karamihan din sa atin di rin mahilig magbasa. Kaya huwag na nating pahabain pa ang debate. Kung magaling eh di magaling, kung di naman, baka kulang lang ‘yan sa effort. Di naman siguro bobo kasi naniniwala ako na walang bobo kung nag-aaral ng mabuti liban na lang kung abnormal ka na talaga at syempre kasabay din ‘yan ng oportunidad at abilidad. Kung wala ka kahit dalawa man lang n’yan kahit todo-todo pa Ingles mo, walang mangyayari sa buhay mo.

Dito sa labas ng Pinas kapansin-pansin ang stilo ng mga Pinoy na parang sistemang hierarchical. Kung sino ang nauna at kung sino ang mas matagal ay siyang nakakaalam at nakakalamang. Meron namang katotohanan ‘yan. Kumbaga subok na ng panahon. Siyempre tulad sa Pinas, dapat nating respetuhin ang mga nakakatanda. ‘Ika nga, marami ka pang kakaining bigas at dahil nandito tayo sa labas ng ating bansa kaya marami pa tayong kakaining patatas. Pero sana ‘wag masyadong mag-abuso dahil di porke’t nauna kayo rito, may karapatan na kayong maghari-harian na parang alam na alam ang lahat. Andun na nga tayo, meron namang katotohanan na ang nauna at nakakatanda ay mas maraming alam at maraming napagdaanan na kaysa sa mga sumusunod lamang. Kung ipinanganak tayong sabay-sabay at nakapag-asawa ng Puti ng sabay-sabay, pare-pareho sana tayong lahat ngayon. Pero imposible namang mangyari ‘yan. Yung mga kumbaga “neophytes” daw, makinig kayo sa mga nakakatanda at mga nauna pero yung mga nakakasirang tsismis at mga walang kwentang kwento tungkol rin sa ating mga ibang kababayang Pinoy ‘wag na tayong makisali. Kumbaga sa Bisaya, “ayaw na pag-asin diha”. Di man natin aminin pero kung minsan ay di natin maiwasan, nakikitsismis din tayo. Tipikal kasi sa mga babae ang makipagtsismis lalong lalo na kung hindi tayo busy at wala tayong gawain. Pero kung sobra na ilabas na lang sa kabilang tenga. Huwag na nating patulan at palakihin pa baka mag-aaway away lang tayo sa walang katuturang bagay. Hindi naman tayo siniswelduhan para makinig sa mga kwentong walang kwenta at para maki-tsismis. Mabuti sana kung sasahurin natin ay euro dahil isa talaga ako na mag-partime listener o di kaya’y gawin ko na lang “career” ang pakikipag-tsismisan. Buti na lang, isa lang ‘yan sa mga hobby natin at yung iba naman passion na talaga.

Tayong mga Pinoy ay hindi talaga nagpapalamang lalong lalo na sa larangan ng pagmamayabang. Kung magmayabang ay daig pa ang pinakamalakas na bagyong dumating sa Pinas. Hanggang dito sa labas dala pa rin natin. Gusto natin na palaging tayo ang bida. Ang tao nga naman, kung ipinanganak na mayabang, lalaking mayabang at tatandang mayabang. Dito sa abroad kung may mga pagtitipon tayo o nagkataon na nagkita, syempre magpakilala sa isa’t isa. Isa sa mga tanong: ano bang natapos mo? o di kaya’y: ano bang trabaho mo sa Pinas noon? Magsisimula na ang “low pressure area” kasunod n’yan bagyo na talaga. Kesyo architect daw sa Pinas, kesyo nurse, kesyo teacher, kesyo malaki ang negosyo, kesyo may doctor’s o master’s degree, kesyo tinatambakan daw sila ng napakaraming diploma at certificates… blah…blah…blah…Parang nag-rorosaryo. At hindi lang yan, meron daw silang tatlong bahay, maraming apartment, may mansion, may kotse, may driver, may yaya at kung anu-ano pang “may”. Malaki daw ang kinikita 30k, 40k malapit nang maging milyon, daig pa ang sweldo ng presidente. Malaki daw ang kita sa sideline. Parang di naapektuhan sa krisis sa Pinas. Sana gawin namang konting kapani-paniwala ang kwento para di magmumukhang tangang mayabang. Langaw lang eh nagiging elepante na. Hindi naman kasi kapani-paniwala kung ganun tayo kayaman sa Pinas, tapos nagpapakahirap tayo rito sa pag-adjust sa lifestyle nila dito sa abroad, nagtatrabaho araw at gabi, naglilinis, nagtatrabaho ng illegal, etc. Di na lang tayo pupunta rito magpakahirap kung mayaman naman pala tayo sa atin. Di ba? Pero meron naming mga kababayan natin na may kaya talaga sa buhay at ipinanganak na talagang mayaman at piniling mamuhay at manirahan sa labas ng bansa at dito na rin nagkapamilya. Pero minsan di kasi natin maintindihan ang mga ugali nating mga Pinoy. Yung mga mayayaman at may mga pinag-aralan, sila yung mga kalimitang di masyadong nagyayabang at di isinisigaw ang yaman at talino nila sa buong mundo. Ito ang mga taong may “breeding” at maayos na napalaki ng mga magulang. At kung sino naman yung di masyadong mayaman, sila naman yung napakahangin. Dinaig pa ang may-ari ng SM at PAL. ‘Di na nga kagandahan, di pa matalino, mayabang pa. Saksakan na talaga ng kapangitan. Ipinagsisigawan talaga kung gaano karami ang diploma nila, kulang na lang sasampalin tayo ng kaliwa’t kanang diploma nila. Noon yun, nung nasa Pinas pa tayo. Ngayon andito na tayo sa abroad, patas na tayo lahat kasi pare-pareho tayong magsisimula talaga sa wala. Kumbaga sa giyera, andito tayo sa “neutral ground” kaya walang talo. ‘Wag mo nang ipagmayabang ang mga “accomplishments” at “achievements” mo noon sa Pinas kasi noon pa yun. Kumbaga sa artista, noon yun na sikat ka pa, ngayon laos ka na. Sa bagay, kung pinaghirapan mo nga naman ‘yon lahat, di maiiwasang magiging proud tayo pero ‘wag namang sobrahan na parang katawa-tawa na tayo sa iba. Kung walang-wala nga naman tayo, mabuti pa’y manahimik na lang din. Hayaan na natin silang magyabang kung yan din lang ang ikabubuti ng mga pakiramdam nila. Baka magkasakit sila kung di sila makapagyabang. Yung mga walang maipagmamalaki, ‘wag nang makisali pa sa “battle of the hurricane(s)”. Kakapit ka talaga sa kinauupuan mo. Mamili ka lang kung saan ka sasali, sa “battle of the brain” o sa “battle of the brainless”. Dalawa lang yan.. Sa bagay, iilan lang naman ang mga Pinoy na tinatawag nating “complete package” na maganda/gwapo, matalino, mayaman at may pinag-aralan. Kalimitan ay ang opposite.

Sana huwag nating kalimutan kung saan tayo nanggaling dahil hindi ibig sabihin na gumanda ang ating pamumuhay at sinisuwerte tayo ay hindi na tayo papalpak pa. Huwag nating kalimutan ang mga taong tumutulong at palaging nasa likod natin sumusuporta. Meron kasi tayong kasabihan na kung gaano kataas ang lipad, kung babagsak ay napalakas ang lagapak. Wala namang masama kung mag-aambisyon tayo. ‘Ika nga nila libre daw ang ambisyon kaya hayaan na natin kung minsan mag-iilusyon man tayo. ‘Wag natin masyadong seryosohin ang mga problema, krisis at ang buhay sa kabuoan dahil nakaka-stress at nakakabaliw ‘yan. Hayaan nating panatilihin ang ating pagkamasayahin dahil dito sa abroad, karamihan sa atin malayo sa mga mahal natin sa buhay, baka mabaliw lang tayo.

Ang hirap ng iba sa atin, nakakalimutan natin kung sino tayo. Para bang langaw na nakapatong lang sa likod ng kalabaw, feeling kalabaw na rin. Di porke’t nagkaroon lang tayo ng konting suwerte ay puwede na tayong magmalaki. Paano kung sasablay at babaliktad ang mundo? Minsan ilagay din natin ang sarili natin sa kalagayan ng iba kung sasaya o lulungkot ba ang buhay, kung dadanasin din ba natin ang dinanas nila, kung ganun din ba tayo ka malas o ka-suwerte, kung gaano kasaya ang buhay natin ngayon at lalo pa bang sasaya o kung malungkot ay lalo pa ba tayong lulungkot kung nasa kalagayan tayo nila. Huwag nating ikumpara ang mga sarili natin sa iba. Yung iba wala lang ibang mapiling pagkumparahin. Kalimitan ay ikinukumpara natin ang sarili doon sa mga taong alam natin na mas nakakalamang tayo. Yun kasi ang kaya nating gawin. Kung sa sabong, hindi patas ang laban. ‘Di ba nakakatawa ikumpara ang kakayanan ng tandang sa sisiw? Hinding-hindi kailanman tayo magkapareha ng kakayahan, abilidad, talino at kapasidad. Kung ano tayo ngayon at kung saan man tayo ngayon ay dahil ‘yan sa ating sariling kakayanan at pag-iisip at di porke’t marami tayong natapos, marami tayong awards, kaliwa’t kanan ang mga diploma at certificates at kahit pa ilang masters’, doctors’ degree pang natapos di ibig sabihin ‘nun na mas matalino at nakakalamang ka sa iba. Papel at mga parangal lang ‘yan. Ang buhay ay realidad at di lang basta-bastang papel at parangal. Tandaan natin na may mga taong magaling lang sa “theory” pero sa “practice” bobo naman, meron ding baliktad.
Iba sa atin ay napaka-selosa at napaka-insecure na nagiging dahilan sa isa sa pinakamasamang mentalidad na tinatawag nating “crab mentality”. Kung sino ang mas nakakaangat, pagtutulungan kaagad hilahin pababa. Bakit ba napakahirap na maging masaya sa tagumpay ng iba? Dahil nagseselos, dahil na-iinsecure sa tagumpay ng iba, dahil hindi matanggap ang katotohanan na meron pa palang iba na mas nakakalamang, mas matalino, mas maabilidad, mas magaling, mas maganda/gwapo pa kaysa sa ‘yo. Hindi ka ba masaya sa tagumpay ng kapwa mo Pinoy? Ba’t di tayo makipag-kompitensya ng patas. Tanggapin ang katotohanan na magkaiba ang abilidad, katauhan at pag-iisip natin. Tayo-tayo rin lang ang nagsisiraan. Buti sana kung uunlad ang mga buhay-buhay natin kung iiral ang “crab mentality” natin. Iisa lang naman ang gusto natin sa buhay, ang guminhawa kahit paano pero iba-iba nga lang ang mga paraan na gamit natin. Kaya bakit ba natin pagkumparahin ang mga sarili natin pagdating sa abilidad at pag-iisip? Kung ano mang paraan ang ginawa natin para makamit ang gusto natin sa buhay, ay wala nang pakialam ang iba dahil hindi naman sila ang nagpapalamon sa atin liban na lang kung natapakan natin ang pagkatao nila. Ang kinalalabasan at tagumpay natin ay depende sa oras at pagod na ibinuhos natin sa isang bagay. Tayong mga Pinoy ay may maraming mga kaaya-aya at magagandang ugali pero pag lumabas din ang ating mga di kagandahang mga ugali… nakakatawa, nakakairita, nakakaloka…tama na nga!...ano ba!? sumusobra ka na ha!

Een Brief Voor Onze Leerkracht

Je bent een van de belangrijkste mensen die achter ons staan en die ons echt geholpen hebben. Je hebt ons welbeschouwd als belangrijke familieleden. Feitelijk hebt je meer tijd besteed aan ons dan aan je echte familie omdat je bijna de hele dag bij ons bent gebleven.

Om eerlijk te zijn, je bent niet alleen een goede, lieve en toegewijde leerkracht maar je bent een bijzondere en uitzonderlijke persoon die altijd glimlacht en die elke dag op school een positieve sfeer brengt. Zoals normale mens voel je soms misschien slecht, ziek of geen zin om aan ons les te geven maar toch komt je elke dag naar school en daardoor voelen we ons speciaal.

Elke niveau met je is misschien te kort maar de herinneringen die wij allemaal samen gedeeld hebben en de dingen die wij van je geleerd hebben, blijven met ons voor altijd. Je bent niet een gewone leerkracht maar ook een goede vriend(in) van ons allemaal. Je bent soms een consulent(e) of een raadgever of een vertrouweling. Zonder jou praten wij misschien nu nog geen Nederlands en hebben wij misschien veel moeilijkheden om werk te vinden en om ons in deze maatschappij aan te passen.

Je past je gemakkelijk aan aan ons en je komt goed overeen met ons ondanks onze verschillende eigenschappen, overtuigingen en buien. Je hebt een echt onmetelijk geduld voor ons. Zulke eigenschappen voor een leerkracht is echt uitzonderlijk.

Je bent eigenlijk een van de miskende helden in deze wereld die elke dag veel moeite doet om ons goed Nederlands te leren spreken. Maar jammer genoeg beseffen wij dat niet altijd.

Wij bedanken je voor alles wat je voor ons gedaan hebt. Deze brief is maar alleen een kleine en eenvoudige manier om je te bedanken voor je goede daden.
Een zeer dikke en grote BEDANKT!