Hoeselt: Het is er zo goed als thuis.

Lawaai…vochtig…motorvoertuigen…vervuild…kletsen…werkloze omstanders op de straat…dichtbij huizen…iedereen kent iedereen…grote vuilnisbakken op de voetpaden…hondenpoep en vuilnis…zwerfhonden en zwerfkatten…armoede…vriendelijke buren…vrolijke mensen…godsdienstig…gastvrij…dit zijn maar een paar negatieve en positieve beschrijvingen van mijn stad Dipolog in de Filippijnen.

Stil…koud…overal fietsen…proper…schoon…bijna geüniformeerde huizen…tuinen…kleurige bloemen…gelijkgeknipte planten…vuilnis sorteren…iedereen is druk bezig…mensen zijn soms vriendelijk en soms onvriendelijk vooral voor buitenlanders zoals ik…afspraken maken…verse broden…chocolade…pralines…privacy…dit zijn sommige negatieve en positieve beschrijvingen die ik opgemerkt heb toen ik in Hoeselt aankwam.

Dipolog is nog mijn thuis ondanks de negatieve dingen. Ik heb een goede en zorgzame family gehad. Ons huis was misschien niet groot en mooi maar ik voelde mij gezellig en aangenaam. We zijn geen grote familie en ook de familie van mijn man niet. Ik ben een enig kind en mijn echtgenoot ook. Toen ik samen met mijn ouders in Dipolog woonde, had ik geen vervelende momenten. We lachten altijd. Soms hadden we problemen maar zoals men gewoonlijk zegt: “c’est la vie!”

Nog anderhalve maand en dan woon ik een jaar in een dorpje in België: Hoeselt. Zoals in de Filippijnen heb ik ook een goede familie hier. Ik kom zeer goed overeen met mijn schoonouders. Het is niet gemakkelijk voor buitenlanders zoals ik om mij aan alles aan te passen vooral de taal en het weer. Ik en mijn man wonen samen met zijn ouders. Vroeger dacht ik dat het geen goed idee was. Ik was bang misschien kom ik niet overeen met hen maar van toen ik de eerste keer hier kwam, hebben we geen problemen gehad…tot nu. Mijn schoonouders spreken en begrijpen geen Engels. Mijn eerste 3 maanden waren niet altijd gemakkelijk om met hen te praten. Maar ik ben altijd dankbaar dat ze geen Engels spreken omdat ik mijzelf dwing om Nederlands te leren. Voor andere Filippijnse vrouwen die nog niet een jaar hier zijn, hebben veel meer moeilijkheden om zich aan te passen. Natuurlijk missen we onze familie in de Filippijnen maar als de mensen uit onze omgeving geen steun voor ons zijn en niet zorgzaam zijn dan word alles triestig en moeilijk. Daarom ben ik heel gelukkig en dankbaar dat ik een deel ben van mijn huidige familie. Dipolog is altijd mijn thuis maar Hoeselt is mijn tweede thuis zoals men gewoonlijk zegt: “eigen haard is goud waard, zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.”

(July 10, 2008)